இருப்பென்பது உன்
வாழ்வின் வழியிலிருந்தது
உன் ஒழுக்க முறைமையின் நீரூற்று
வழியெங்கும் பெருகியோடியது
கட்டுக்கடங்காது பாய்ந்து வரும்
நதிப் பெருக் குன்
எண்ணப் பெருக்கின் முன்
தடங்கலுற்று நின்றது
கட்டிட வியலாக் காற்றாய்
ஆவியுள் புகுந்த இலக்கு
சுழன்று செயலாய் வடிவெடுத்தாடியது
ஒன்றா இரண்டா வகைப்படுத்த
ஓயாத நின் பணிச் சிறப்பை
ஒறுத்தாய் ஊணும் உறக்கமும்
ஒல்லாருக்கு தொடர் கனவு ஆனாய்
நிதானமெனும் உன் ஆயுதத்தால்
நிறுத்தி வைத்தாய் நல்லுறவுகளை
கண்ணொளி வீச்சின் காத்திரம்
ஆளணிகளை கணக்கின்றி
வசப்படுத்தி அருகமர்த்தியது
புன்னகைப் பொதிக்குள் புதைந்திருந்த நட்புப் பூ
இயல்பாய் இலக்கு நோக்கி நகர்த்தியிருந்தது
வார்த்தைகள் வாழ்வின் தொடர்பாய்
வெளி விழுந்து உள்நோக்கி
இழுக்கத் தொடங்கியிருந்த காலமதில்
அசைவு நிறுத்தி உலுப்பி விட்டு
அமைதியாகப் போயிருந்தாய்
நினைவுகளும் அதன் கணங்களுமே
மிச்சமாய்த் தொடருவதை அறிந்தபடி...